Natkriveni bunari u Vladimirovcu turistički potencijal opštine Alibunar - Jedan će biti obnovljen

Ovi bunari su značajni, jer svedoče o planskom sistemu vodosnabdevanja još u 19. veku, kada je Vladimirovac delimično već imao vodovodnu mrežu. Njihova gradnja je počela 1807, kako bi se novim stanovnicima tog peskovitog i nepristupačnog područja obezbedila osnovna egzistencijalna potreba: pijaća voda. Uglavnom su građeni na raskršću ulica, da bi bili dostupni što većem broju domaćinstava.

- Bunari su kopani na dubini od oko 55 metara i taj deo je ozidan opekom. Natkriveni su četvorovodnim krovom, koji je nekada bio pokriven šindrom, a danas crepom. Karakteriše ih drveni mehanizam za vađenje vode, koji su pokretali konji. Voda se zahvatala spuštanjem kofe ili bureta vezanih kudeljnim užetom, a kasnije gvozdenim lancem - objašnjava Grozdana Milenkov, etnolog-konzervator.

Korišćenje bunara se postepeno izobičajilo posle uvođenja seoskog vodovoda 1966. U Zavodu nemaju podatak da li u njima i dalje ima vode, ali, svakako, kada budu bili obnovljeni, oni neće biti za upotrebu, već će služiti da omladinu, prolaznike i turiste podsete na davna vremena.

Bunari su zaštitni znak opštine Alibunar, koja je i nazvana po nekadašnjem Ali-pašinom bunaru. Najviše ih ima na popularnom izletištu u Deliblatskoj peščari, koje se takođe simbolično zove - Devojački bunar. Tamo ih je osam, a onaj centralni, po kom je izletište i dobilo ime, nalazi se pod zaštitom države. Uskoro bi trebalo da bude proglašen i spomenikom kulture. Izgrađen je u vreme Banatske vojne granice, kako bi vojnici, koji su po nalogu Marije Terezije pošumljavali peščaru, imali gde da se napiju vode.